مقایسه خود کنترلی و سیستم بازداری فعال سازي رفتاری در دو گروه افراد نابینا و عادی

مقایسه خود کنترلی و سیستم بازداری فعال سازی رفتاری در دو گروه افراد نابینا و عادی

تعداد صفحات :۱۰۴

نقش نظام های خودکنترلی و بازداری فعال ساز رفتاری به عنوان عوامل زمینه ساز در آمادگی فرد برای ابتلا به مشکلات رفتاری و هیجانی و مهمترین مهارت های که مشخصه بهنجاری و سازگازی فرد است که در سال های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه مقایسه خودکنترلی و سیستم بازداری فعال ساز رفتاری در افراد نابینا و عادی بود. این مطالعه‌ی توصیفی- مقطعی بر روی ۴۰ نفر نابینا و ۴۰ فرد عادی همتا از نظر جنس، ترتیب تولد و تحصیلات انجام گرفت. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه خودکنترلی تانجنی و مقیاس بازداری فعال سازی رفتار کارور و وایت استفاده گردید. داده ها با روش­های آماری آزمون t مستقل و تحلیل واریانس دو عاملی تجزیه و تحلیل شد. در مطالعه ی حاضر ۵/۵۷ درصد از شرکت کنندگان را مردان و ۵/۴۲ درصد را زنان تشکیل داده اند. ۳۵ درصد نمونه مورد مطالعه دارای تحصیلات دیپلم بوده اند. همچنین میانگین سنی شرکت کنندگان ۷۰/۲۶ گزارش شد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد بین نمره سیستم بازداری فعال ساز رفتاری نابینایان و افراد عادی تفاوت معناداری وجود دارد بین نمره خودکنترلی نابینایان و افراد عادی تفاوت معناداری وجود نداردو متغیرهای دموگرافیک نیز از تاثیر معناداری بر خودکنترلی و سیستم بازداری فعال ساز رفتاری برخوردار نیستند. با توجه به یافته های این پژوهش به نظر می­رسد که سیستم بازداری فعال سازی رفتار نابینایان از حساسیت بالاتری برخوردار است لیکن خودکنترلی رفتار به عواملی غیر از حساسیت سیستم بازداری فعال سازی مربوط می­شود.

این عقیده که حالت های روانی می توانند بر کنش های بدن انسان تاثیر بگذارند، سخن تازه ای نیست. توجه به مفایم ذهن- بدن از زمان های قدیم شروع شده و توسط متفکرانی چون بقراط سقراط، ارسطو و افلاطون مورد توجه قرار گرفته است. به عنوان مثال در حدود چهار صد سال قبل از میلاد مسیح، بقراط پزشک یونانی، نظریه مزاج ها را در مورد شخصیت و آسیب دیدگی روانی مطرح کرد، سقراط نیز معتقد بود همان طور که تلاش برای درمان چشم بدون سر و درمان سر صحیح نیست، به همان نسبت نمی توان بدن را بدون در نظر گرفتن روح درمان کرد.در دهه ۱۹۶۰ پزشکی روان تنی به نظریه ها و رویکرد های جدید متمرکز شد. این نظریه ها بر روابط بین عوامل زیستی- روانی- اجتماعی در رشد و دوره بیماری تاکید دارند. در این الگو که الگوی زیستی- روانی- اجتماعی نامیده می شود، انسان به عنوانی موجودی چند بعدی نگریسته می شود، که هر یک از ابعاد زیستی، روانی و اجتماعی به صورت نظام های فرعی متعامل عمل می کنند. برخلاف مدل بیماری که صرفا به عوامل زیستی توجه دارد، این مدل سلامت شخص را در گروه تعامل پیچیده عوامل زیستی، روان شناختی و اجتماعی می داند.

• مشخصات محصول
• دسته‌بندی محصول
• برچسب‌ها
• دیدگاه‌ها